Category: مدل ذهنی

 کمتر کسی شاید به اندازه ترامپ با خویشاوندان نزدیک دنیا هم بستر شده باشد و با این حال دارد با حسرت به روزهای پیش از ریاست جمهوری اش فکر می کند.

داشتن کافی نیست بودن اما فرق دارد وقتی بودنی را در درون تجربه کنی همه مالکیت هایت را هم بگیرند نمی توانند بودنت را زائل کنند. مگر اینکه بند بند پیکرت را چنان بگسلند که جسمت حیات نداشته باشد، اما بعید است بودنت را باز هم ستانده باشند مگر اینکه به روح اعتقاد نداشته باشی، در آن صورت نیز آن اندیشه توست.

یاد بخشی از کتاب ReModel از جاشوا اسپودک افتادم که در مورد ساختن مدل های ذهنی مطلوب برای خودمان است. او البته مدل های ذهنی را که خودش به آن ها باور دارد را شرح داده و خاطرنشان کرده که هدف عالی او این است که افراد مدل های ذهنی را که برایشان سودمند است خود پیدا کنند و الزاما مدل های او را اقتباس نکنند. اصطلاحی که از آن تحت عنوان چطور مهارت کلیسای جامع ساختن را بیاموزیم، یاد می کند.

در یکی از مدل هایش اشاره می کند که چطور یک مادر بزرگ می تواند طعم قهرمانی مسابقات بسکتبال NBA را بچشد. بعد دو مثال را مطرح می کند یکی این که مادربزرگ در مسابقه دوی محلی با همسالانش اول شود و یا این که تا فینال مسابقات NBA برود و در فینال مغلوب شود و شکست خورده و مغموم بر سکوی دوم بایستد.

دسترسی به کدام مورد سخت تر است؟ مسابقات بسکتبال. کدام مورد احساس قهرمانی بیشتری می دهد؟  قطعا قهرمان NBA شادی بیشتری را تجربه می کند اما قهرمان مسابقه دوی محلی مادربزرگ ها احتمال بسیار زیاد شادتر از نایب قهرمان مسابقات بسکتبال خواهد بود.

شاید اگر برای رضایت دنبال کسبِ «داشتن» هستیم، با کوچکتر کردن زمین مسابقه بتوانیم راحت تر به آن برسیم. هر چند اگر زمین مسابقه را در ابتدا به «بودن» محدود کنیم، بعدا با نیرو گرفتن از موتور رضایت بتوانیم «داشتن» را هم کسب کنیم.

پی نوشت: صحبت از دویدن افراد مسن شد، احساس کردم شاید دانستن این که فوجا سینگ مسن ترین قهرمان مسابقات ماراتون دنیاست (در صد سالگی) و رکورددار در مسابقات مختلف دو و میدانی است، برایتان جالب باشد.